Wereldwijd zijn er verhalen en mythen over dwaallichtjes die mensen leiden doorheen onherbergzame, donkere en lugubere plekken zoals kerkhoven, verlaten dorre vlaktes en vooral moerassen.
Hoewel ze in veel van die verhalen de weg aangeven naar schatten, hebben ze toch een slechte naam omdat ze mensen zouden laten verongelukken of verdrinken. Onterecht, naar mijn mening!
De dwaallichtjes zijn mijn metafoor voor het volgen van onze verlangens, dromen en (levens)doelen. Het zijn die zaken die ons kunnen en moeten leiden doorheen het woelige, gevaarlijke en vaak wisselvallige moeras dat het leven is.
Wie geremd en wantrouwig is naar de dwaallichtjes toe, misschien uit angst voor mogelijke gevolgen, zal altijd aan de kant blijven staan. Een weinig noemenswaardig en zinloos aanvoelend leven.
Het is belangrijk de dwaallichtjes op de voet te volgen. En dat te blijven doen! Dat is wat ik spontaniteit noem.
De voornaamste reden dat mensen verongelukken in het moeras des levens is niet de kwade wil of de onkundigheid van het dwaallichtje. Integendeel! Zij is een uitstekende gids!
Nee, de reden is dat velen onder ons wild achter het lichtje aan stormen, zonder als het ware te kijken waar wij onze voeten zetten. Dat is roekeloosheid. Onze eigen 'lompheid'. Ik heb dat zelf de laatste paar dagen ook gemerkt.
Je doet er goed aan je dromen na te streven, maar niet zonder oog te hebben voor negatieve gevolgen.
Ik blijf volledig staan achter de spreuk: 'streef je dromen na in plaats van weg te lopen van je nachtmerries'. Dat is niet hetzelfde als ontkennen dat je je soms in een nachtmerrie bevindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten