Zoals ik gisteren al schreef is het niet het gebrek aan controle of zekerheid op zich die zo angstaanjagend zijn, maar eerder hoe de leegte zich opvult met mijn ergste nachtmerries en het onvermogen deze af te wenden.
Op basis daarvan heb ik een methode ontdekt om de onzekerheid en machteloosheid te doen afnemen, en op die manier ook mijn angst. (Mind you: er bestaan nog veel andere manieren om dit te doen!)
De methode bestaat uit 1) het in kaart brengen van de situaties die me angst aanjagen, 2) het bepalen wat haalbaar is en wat niet en 3) uitvoeren wat haalbaar is en aanvaarden wat onhaalbaar is.
Wanneer geconfronteerd met existentiële angst is het de opdracht op zoek te gaan naar die situaties die me angst aanjagen. Hoe zien zij er uit? Wat is meestal de trigger? Welk soort gedachten heb ik daarbij? Welke (andere) emoties lopen er doorheen of gaan er aan vooraf? Wat gebeurt er met mijn lichaam? Heb ik dit al eerder meegemaakt? Hoe liep het toen af? Wat hielp? Wat niet?
Ik probeer dus zo precies mogelijk te onderzoeken waar ik bang voor ben, hoe zich dat uitdrukt en eventueel hoe het komt dat ik er bang voor ben. Kennis verwerven over mezelf en mijn angsten.
Een uitstekende metafoor is het in kaart brengen van mijn persoonlijke doemscenario's. Kaarten hebben het voordeel dat ze ons toelaten sneller te bepalen waar we zijn, waar we naartoe gaan, hoe daar te geraken en wat te verwachten op de weg.
Wanneer ik extreem angstig ben – maar evengoed verdrietig of boos – heb ik gemerkt dat het nuttig is me letterlijk af te vragen: ‘waar ben ik?’
Zich bewust zijn van de omgeving en het nu-moment zijn uiteraard uitstekende methodes om tot rust te komen, maar dat is niet waar ik nu op doel. Waar het me om gaat is nagaan in welke toetand, in welke fase ik me op dat moment bevind. Dit is het kennis-gedeelte: proberen grip (en dus controle) te krijgen op wat er gebeurt met me en om welke redenen. Waar ik ben op de angst-kaart.
Dit doe ik op basis van eerdere ervaringen en het zo goed mogelijk aanvoelen van mezelf. Een schema of kaart kan hier uiteraard bij helpen. Die kaart is dan ook een gestructureerde weergave van eerdere ervaringen, een overzicht ontdaan van situationeel ruis.
Soms is simpelweg het (h)erkennen van de situatie waarin ik me bevind voldoende om er uit te stappen. Het is dan al genoeg om te zien dat mijn huidige situatie ofwel niet levensbedreigend is, ofwel simpelweg niet overeen komt met mijn persoonlijk doemscenario.
Een andere optie is nog meer controle toevoegen aan de situatie. Dit kan door haar verder te analyseren en op zoek te gaan wat er haalbaar is in deze concrete situatie in het hier-en-nu, en wat niet.
Met andere woorden: ik ga me focussen op wat haalbaar is. Wat kan ik allemaal doen? Welke voorbereidingen kan ik treffen? Aan wie kan ik hulp vragen? Waar kan ik naartoe gaan om informatie in te winnen? Kan ik een planning maken? Aan wie kan ik mijn hart luchten?
Wat vaak helpt is de angstaanjagende situatie opdelen in kleinere, hanteerbare subdoelen en bijvoorbeeld beginnen het hetgeen me het minste angst aanjaagt. Plan uit wat er je allemaal te doen staat en ga aan de slag. Eenmaal begonnen is het vaak een pak makkelijker.
En ten laatste helpt het me ook te realiseren dat het ook rust geeft te erkennen dat bepaalde zaken simpelweg niet kunnen en boven mijn macht liggen. Die laat ik los en probeer ze niet (meer) te controleren. Dat draagt toch alleen maar bij aan mijn gevoel van machteloosheid, en dus angst en frustratie.
Dit alles is misschien enigszins ingewikkeld. Ik heb dan ook als slot een kant-en-klare aanpak geformuleerd, die ik uiteindelijk toepaste op mijn angst niet genoeg kennis te hebben om een goede lesvoorbereiding te schrijven. Meer daarover in het laatste bericht van deze reeks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten